Αν και Αύγουστος, το αγουροξυπνημένο Κόμπ (Cobh) με «υποδέχθηκε» πολύ πρωί με καταρρακτώδη βροχή και θερμοκρασία κάπου στους 15 βαθμούς Κελσίου. Ανυπομονούσα να περπατήσω σε αυτό το γραφικό λιμάνι για να το ανακαλύψω. Πριν ξεκινήσω όμως, το μόνο που ήθελα ήταν να βρω μια ζεστή γωνία για να ξαποστάσω, μαζί με μια κούπα αχνιστού αρωματικού καφέ…
Ήμουν ήδη αρκετά κουρασμένος, αφού το ταξίδι μου ξεκίνησε από το προηγούμενο απόγευμα. Αναχώρηση από Κιλκίς, πτήση Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Δουβλίνο, ακολούθησε μεταμεσονονύχτια τρίωρη οδική διαδρομή από αεροδρόμιο Δουβλίνου για Κόρκ, ενώ στη συνέχεια το ταξίδι μου τελείωσε αφού πήρα το πρώτο δρομολόγιο του προαστιακού σιδηρόδρομου στις 06:00 για Κόμπ, διάρκειας μισής ώρας.
Οι λόγοι που μου προκάλεσαν το ενδιαφέρον να φτάσω μέχρι το Κόμπ ήταν δύο. Ο πρώτος ήταν οι εντυπωσιακές φωτογραφίες από το διαδίκτυο, που θεώρησα πως ήταν photoshop… «Είναι απίθανο κάτι τόσο καλό να είναι και αληθινό…» σκέφτηκα. Απεικόνιζαν τη διάταξη και το χρωματισμό κάποιων σπιτιών που έμοιαζαν να βγήκαν από παραμύθι, ενώ ακριβώς από πίσω φαινόταν ο επιβλητικός Καθεδρικός ναός της πόλης.
Αυτά τα ξύλινα σπιτάκια σε διαφορετικές αποχρώσεις, είναι “κολλημένα” το ένα δίπλα στο άλλο σαν τραπουλόχαρτα, σε ένα μικρό δρόμο με μεγάλη κλίση την οδό West Wiew. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική σπιτιών που χτίστηκαν γύρω στο 1850 και είναι τριώρoφα, αν και δε φαίνεται εκ πρώτης όψεως.
Ο δεύτερος λόγος είναι πως το Κόμπ συνδέθηκε με τον Τιτανικό αφού εκεί ήταν και το τελευταίο λιμάνι επιβίβασης-αποβίβασης κάποιων επιβατών πριν βυθιστεί. Επιπλέον το Κόμπ ήταν το σημείο εκκίνησης για τα υπερατλαντικά ταξίδια 2,5 εκατομμυρίων Ιρλανδών που μετανάστευσαν στη Βόρεια Αμερική, αλλά και όσους απελάθηκαν για την Αυστραλία.
Σήμερα το Κομπ θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Ιρλανδίας, είναι και αγκυροβόλιο για τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια που περνούν από τη χώρα. Η γραφικότητα του Κόμπ μαζί με τη μεταναστευτική ιστορία του, το καθιστούν έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς της χώρας.
Στις λίγες ώρες που είχα στη διάθεσή μου, πρόλαβα και επισκέφτηκα το αρκετά ενδιαφέρον Μουσείο του Τιτανικού, για το οποίο θα αναφερθώ στο μέλλον σε πιο αναλυτική ανάρτηση. Αν και ο καιρός δεν ο καλύτερος, περπάτησα στην οδό West Wiew αλλά την προκυμαία. Ένα χαρακτηριστικό άγαλμα που θα δείτε μπροστά στη θάλασσα είναι της Άννι Μουρ και των αδελφών της. Η Άννι Μουρ ήταν το πρώτο άτομο που έγινε δεκτό στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μέσω του νέου κέντρου μετανάστευσης στο Ellis Island της Νέας Υόρκης την 1η Ιανουαρίου.
Εκεί στην προκυμαία συμβαίνει κάτι παράξενο ή μάλλον μεταφυσικό. Θέλεις δε θέλεις, «μεταφέρεσαι» νοητά στο 1850, το 1892 ή το 1912. Νιώθεις, ακούς, μυρίζεις την ατμόσφαιρα εκείνων των συγκλονιστικών στιγμών της ιστορίας. Οι Ιρλανδοί έχουν στήσει και διατηρήσει ιδανικά, μια ατμόσφαιρα με στόχο να φορτίσουν συναισθηματικά αλλά και να συγκινήσουν τον επισκέπτη. Και το πετυχαίνουν απόλυτα!
Το ζήσαμε κι αυτό, αναχώρηση για Κόρκ και κατόπιν Δουβλίνο. Το ταξίδι συνεχίζεται…
INFO BOX
Για περισσότερες πληροφορίες κάνε click στο αντίστοιχο εικονίδιο!
