Η Πλατεία Ναυαρίνου και ο πεζόδρομος της Δημητρίου Γούναρη, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία που κάνουν τον επισκέπτη να θυμάται το πέρασμά του από τη Θεσσαλονίκη.
Αφενός γιατί είναι ένα τεράστιο ανοιχτό μουσείο που προβάλει την ιστορία της πόλης κυριολεκτικά μέσα στον αστικό και πυκνοκατοικημένο ιστό της Θεσσαλονίκης. Μοιάζει με μια “αρχαιολογική όαση” ανάμεσα στα άχαρα κτίρια που την περιβάλλουν.
Αφετέρου αυτή πλατεία είναι σημείο αναφοράς κυρίως για τους χιλιάδες φοιτητές που διαμένουν στην πόλη. Από εκεί θα περάσουν για να κατηφορίσουν προς το κέντρο, εκεί θα αγοράσουν τη θρυλική κρέπα ή τις πίτσες στο χέρι, εκεί θα συναντηθούν στα όρθια για να τα πουν μεταξύ τους.
Η πλατεία πήρε το όνομα της προς τιμήν της νίκης του συμμαχικού στόλου έναντι του Τουρκικού το 1827. Κατά την Οθωμανική περίοδο αποτελούσε στέκι των αγελαδάρηδων, όπου πήγαιναν να ποτίσουν τα ζώα αλλά και να συναντηθούν μεταξύ τους. Ήταν επίσης και εμπορικός κόμβος λόγω της θέσης της μεταξύ πόλης και λιμανιού. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται και η “Πλατεία του Ιπποδρόμου”, όπου η Σφαγή της Θεσσαλονίκης έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Θεοδοσίου Α΄.