Είναι στιγμές που ενώ πραγματοποιείς ένα πολύ όμορφο ταξίδι στο εξωτερικό, ταυτόχρονα νιώθεις προβληματισμό, θλίψη ίσως και μελαγχολία. Όχι για αυτό που βλέπεις εκεί αλλά για το πόσο πίσω έχουμε μείνει εμείς οι Έλληνες σαν λαός.
Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε μια ξένη χώρα-κυρίως της Ευρώπης- και βλέπουμε πως συμπεριφέρονται οι άνθρωποι εκεί, πως έχουν φτιάξει υποδομές, αλλά κυρίως πως τις διατηρούν σεβόμενοι τα χρήματα που δαπανήθηκαν, θέλουμε να το «μεταφέρουμε» κι εδώ.
Μήπως κάποτε ενταχθούμε κι εμείς στον πολιτισμένο κόσμο. Που ζει ήρεμα και χαλαρά. Που δεν θέλει να χαλάσει τίποτα, δεν επιθυμεί να καταστρέψει, να βανδαλίσει, να λερώσει. Θέλει να απολαύσει έναν περίπατο, να κάτσει στο παγκάκι ή σε κάποιο υπαίθριο καφέ και να δει την απεραντοσύνη της θάλασσας. Να παίξει με τα παιδιά του σε κάποια παιδική χαρά. Να ζήσει με αξιοπρέπεια το υπόλοιπο της ζωή του.
Έναν τέτοιο υπέροχο περίπατο απολαύσαμε στη Μάλτα και συγκεκριμένα από την περιοχή Άγιος Ιουλιανός με τα δεκάδες ξενοδοχεία, εστιατόρια, καφέ, ιδιωτικές μαρίνες κ.α μέχρι και την περιοχή Γκζίρα που βρίσκεται απέναντι από το νησάκι Μανόελ.
Περπατήσαμε συνεχώς παράλληλα με τη θαλάσσα αφού υπήρχε ένας φαρδύς πεζόδρομος ιδανικός για πεζοπορία, ποδηλασία και τρέξιμο. Κατά μήκος της διαδρομής μας είδαμε αρκετές στάσεις με παγκάκια, παιδικές χαρές, μικρά μαγαζάκια για να αγοράσετε κάποιο αναψυκτικό ή σνακ, αλλά και καταστήματα για καφέ ή φαγητό.
Πολλοί ήταν αυτοί που επέλεγαν να περπατήσουν ή να κάτσουν στα βράχια σχεδόν δίπλα στη θάλασσα, ενώ υπάρχει δυνατότητα να πάρετε διάφορα μικρά ή μεγαλύτερα σκάφη για μίνι κρουαζιέρες.
