Πριν μια διετία, η συνεργάτης – μα κυρίως πολύ καλή φίλη – η Λαρίσα Κασκαμανίδου, μας κάλεσε να καλύψουμε το ταξίδι του Λυκείου Ελληνίδων Φλώρινας στην Ουκρανία. Η Λαρίσα η οποία διατηρεί ταξιδιωτικό γραφείο στην ακριτική και γραφική πόλη της Φλώρινας, είχε οργανώσει τα πάντα άψογα με κάθε λεπτομέρεια.
Και το λέω αυτό γιατί κάποιοι νομίζουμε πως τα ταξιδιωτικά γραφεία της επαρχίας ή τα «μικρά» της Θεσσαλονίκης-Αθήνας, υστερούν σε παροχές, γνώση του αντικειμένου και είναι λιγότερο ανταγωνιστικοί στις τιμές συγκριτικά με τα «μεγάλα» γραφεία. Πόσο λάθος κάνουμε, πόσο…
Το συγκεκριμένο ταξίδι δεν είχε μόνο αναψυχή αλλά θα το χαρακτηρίζαμε «πολιτιστικό», αφού τα μέλη της αποστολής συμμετείχαν σε παραδοσιακές μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις, επισκέφτηκαν το κτίριο της Φιλικής Εταιρείας, είχαν συναντήσεις με τοπικούς φορείς και ιδρύματα κ.α. Θα αναφερθώ πιο αναλυτικά στο μέλλον και σε άλλη ανάρτηση για όλα όσα απίστευτα και συγκινητικά γεγονότα ζήσαμε τότε.
Με το τρένο από το Κίεβο στην Οδησσό
Εκτός από το Κίεβο το πρόγραμμα περιλάμβανε και ένα διήμερο στην Οδησσό, από την οποία και θα επιστρέφαμε στην Ελλάδα. Η Λαρίσα όμως μας είχε ετοιμάσει μια ευχάριστη έκπληξη. Η μετάβασή μας δεν θα γινόταν με κάποιο λεωφορείο ή αεροπλάνο αλλά με τρένο. Επιπλέον μας έκλεισε θέσεις στο βαγόνι της Α΄Θέσης. Η απόσταση μεταξύ των δύο πόλεων είναι όσο Αθήνα-Θεσσαλονίκη περίπου.
Επειδή ήμασταν σε πρώην Σοβιετική χώρα, νόμιζα πως το σιδηροδρομικό μας ταξίδι θα ήταν κάπως αλλιώς. Είχα μια κρυφή ελπίδα και χαρά πως θα δω νοσταλγικές εικόνες του παρελθόντος. Θα γύριζα πίσω στο χρόνο και θα ζούσα σαν θεατής και με διασκεδαστικό τρόπο την εποχή του Σοβιέτ έστω και νοητά. Φανταζόμουν βαγόνια τύπου Orient Express με βλοσυρούς μουστακαλήδες ελεγκτές με εκείνα τα ελαιοπράσινα στρατιωτικά αμπέχονα. Νόμιζα πως τα βαγόνια θα είχαν σεμεδάκια και εκείνη την παλιομοδίτικη διακόσμηση από σκούρο ξύλο, γεμάτο με χοντρούλες θείες από το Νοβοσιμπίρσκ που θα έτρωγαν λαίμαργα γευστικό πιροσκί, πελμένι και βαρένικα, μαζί με καυτή σούπα μπορτς και μαύρο ψωμί με χαβιάρι και παστό ψάρι από τη λίμνη Βαϊκάλη, τίγκα στο αλάτι. Και με εκείνη τη μοναδική βαριά μυρωδιά που έχουν αυτές οι χώρες, μια μίξη βρασμένου λάχανου, βότκας και κλεισούρας με ολίγη μούχλα.
Ο κόσμος προοδεύει εκτός από εμάς…
Δυστυχώς όμως, ήδη από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Κιέβου ήρθε η «απογοήτευση»… Σέρνοντας τις βαλίτσες, βλέπουμε έναν υπερσύγχρονο και ολοκαίνουργιο σταθμό που νόμιζες πως είσαι στην κεντρική Ευρώπη. Τι απογοήτευση! Όλα καινούργια, όλα Ευρωπαϊκά. Πως είναι εδώ στην Ελλάδα; Ε καμία σχέση. Όλοι προοδεύουν, όλοι προχωρούν προς ένα καλύτερο μέλλον εκτός από εμάς…
Πολύς κόσμος στο σταθμό και δεκάδες πλατφόρμες για άπειρους προορισμούς. Καλά που ήταν η Λαρίσα που ήξερε και τη γλώσσα γιατί οι Ουκρανοί ξεχνάνε γενικά να βάλουν πινακίδες στα Αγγλικά. Ευτυχώς όμως η διακόσμηση του σταθμού διατηρούσε και παραδοσιακά στοιχεία που θύμιζαν το ένδοξο Σοβιετικό παρελθόν και την αισθητική του.
Μπαίνοντας στα βαγόνια τα πάντα ήταν ολοκαίνουργια, με όλες τις σύγχρονες ανέσεις και παροχές που απαιτούνται και απόλυτα αξιόπιστα στους χρόνους αναχώρησης και άφιξης. Το δικό μας ταξίδι είχε διάρκεια επτά ώρες και με χαμηλό κόστος ακόμη και στην Α΄ Θέση όπως μάθαμε. Ήταν ευρύχωρο, με ειδικό χώρο για να μπουν οι μεγάλες αποσκευές, κρεμάστρες, δωρεάν wi-fi, ενώ εκτός από το μόνιμο μπουφέ-μίνι μπαρ, περνούσε συνεχώς καρότσι με καφέδες, τσάι, αναψυκτικά, σνακ κ.α. στη λογική των αεροσκαφών.
Το μειονέκτημα ήταν πως η συγκεκριμένη διαδρομή έκανε μια μεγάλη παράκαμψη ώστε να συμπεριλάβει όσες περισσότερες πόλεις μπορούσε. Σαν να λέμε πως το τραίνο Θεσσαλονίκη-Αθήνα πήγαινε μέσω Κοζάνης και Καρδίτσας. Το συνολικό σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας καλύπτει μήκος 6.332 χιλιομέτρων.
Όταν οι Έλληνες επιβάτες έχουν κέφια!
Οι Ουκρανοί –όπως και περισσότεροι βόρειοι λαοί- είναι «κλειστοί», εσωστρεφείς, «κουμπωμένοι». Για καλή τους τύχη (ή κακή τους… πάρτε το όπως θέλετε) οι συνεπιβάτες τους είμαστε εμείς οι Έλληνες. Αυτός ο μοναδικός λαός που τώρα κλαίει και οδύρεται στα πατώματα και την επόμενη στιγμή ξεκαρδίζεται, γλεντά, ξεπερνά τον εαυτό του στην αισιοδοξία.
Τα μέλη της αποστολής από το Λύκειο Ελληνίδων Φλώρινας, είναι γνωστοί μεταξύ τους εκτός από εμένα που εμφανίστηκα στην παρέα τους από το πουθενά. Κι όμως από την πρώτη σύσταση, με «αγκαλιάζουν» με βάζουν στην παρέα τους, με κάνουν να νιώθω οικεία και άνετα. Δεν τους το λέω, αλλά μου έχουν κλέψει την καρδιά με τη συμπεριφορά τους για πολλούς λόγους…
Διαπιστώνω πως οι Φλωρινιώτες είναι γλεντζέδες, είναι έξω καρδιά, αυτοσαρκάζονται, μα κυρίως είναι αυθεντικοί. Καμία σχέση με την ψευτοελίτ του τεμέκ και δήθεν… Ναι σωστά καταλαβαίνετε. Μιλώ για όλους αυτούς τους «ψηλομύτες του πισινού», με το υφάκι, την υπεροψία και την κριτική όταν δουν απλοϊκές συμπεριφορές. Οι Φλωρινιώτες είναι γνήσιοι Έλληνες που τους έβλεπα με συγκίνηση να προβάλουν και να διαφημίζουν κάθε στιγμή τη χώρα μας, την Ελλάδα μας. Λεβέντες ακρίτες που φυλάνε Θερμοπύλες σε μια πολύ «δύσκολη» περιοχή…
Οι Φλωρινιώτες απλόχερα «μοίραζαν Ελλάδα» παντού και κάθε στιγμή. Με τις παραδοσιακές φορεσιές τους και μουσική της Μακεδονίας μας. Με χορό και κινήσεις λυτρωτικές, αλλά και υποδειγματική πειθαρχία στη συμπεριφορά τους. Σοβαροί αλλά όχι σοβαροφανείς.
Υπακούν με σεβασμό τις οδηγίες δυο αεικίνητων γυναικών. Τις Χριστίνα Γκόλνα πρόεδρο του συλλόγου που συντόνιζε τα πάντα αλλά και της χοροδιδασκάλου Ρίτσας Τρύφωνος.
Τους παρατηρώ όλους… Μια χούφτα άνθρωποι που με περηφάνεια και πάθος κρατούν συνεχώς το λάβαρο του συλλόγου μα κυρίως την τιμημένη γαλανόλευκη σε κάθε τους παρουσία, όπου κι αν συμμετείχαν. Ήταν πολλές οι στιγμές που τους θαύμαζα κρυφά για όλα όσα έβλεπα. Που ήταν άξιοι πρεσβευτές της Ελλάδας μας που τόσο τη μισούμε τόσο την αγαπάμε…
Και το κέφι ξεκινά!
Στην Α΄ θέση όλα κυλούν ήρεμα ως βαρετά. Κάποιος δικός μας σιγοτραγουδάει, ακολουθεί κάποιος άλλος, οι φωνές ενώνονται και αρχίζουν να δονούν το βαγόνι. Ξαφνικά το βαγόνι μετατρέπεται σε πίστα! Από το «Μακεδονία ξακουστή» μέχρι το «Καπετανάκι». Οι Ουκρανοί στην αρχή δυσανασχετούν με βλέμματα του τύπου : « Εγώ πλήρωσα Ά Θέση για να έχω την ησυχία μου και θα μου τη χαλάσουν αυτοί οι χαζοχαρούμενοι μεσόγειοι τύποι;». Δυστυχώς για αυτούς όμως, δεν γνωρίζουν πως ο Έλληνας θέλει μια μικρή σπίθα για να βάλει μπουρλότο σε όλα. Και στα χαρά του και στη λύπη του. Δεν μπορούν με τίποτα να νιώσουν τι πόνο, θλίψη και αναμνήσεις αιώνων κουβαλάει ο Έλληνας στο μυαλό του, την καρδιά του, την ψυχή του…
Να είστε καλά αγαπημένοι μου φίλοι. Το έζησα κι αυτό μα κυρίως διδάχθηκα πολλά…
INFO BOX
Για περισσότερες πληροφορίες κάνε click στο αντίστοιχο εικονίδιο!
