Ο νομός Κιλκίς άτυπα χαρακτηρίζεται ως η «Πύλη της Ελλάδας». Κι αυτό γιατί από εκεί περνούσε και περνά ο κεντρικός δρόμος, από και προς την Ευρώπη. Μιλάμε για τους συνοριακούς σταθμούς Ευζώνων αλλά και της Δοϊράνης ο οποίος άνοιξε αρκετά αργότερα.
Εκεί κοντά βρίσκεται ένα χωριό, το οποίο είναι τοποθετημένο ακριβώς πάνω στη συνοριακή γραμμή μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων. Ο Ακρίτας -το λέει και όνομά του- πρέπει είναι και το πιο ακριτικό χωριό της πατρίδας μας.
Ο Ακρίτας είναι ένα μικρό χωριό του νομού Κιλκίς, 240 περίπου κατοίκων, κοντά στη λίμνη Δοϊράνη, η οποία είναι «μοιρασμένη» ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ. Οι κάτοικοί του είναι Ποντιακής καταγωγής και επιπλέον έχει λίγους Σαρακατσάνους. Οι περισσότεροι είναι πρόσφυγες που ήρθαν το 1922 από την Κερασούντα, αλλά και το 1936 από τα Σούρμενα.
Η απόσταση από το Κιλκίς είναι 25 χλμ και από τη Θεσσαλονίκη 70 χλμ. Ο συγκεκριμένος δρόμος πηγαίνει προς ΠΓΔΜ (τελωνείο Δοϊράνης) και Βουλγαρία (τελωνείο Προμαχώνα μέσω Κερκίνης). Οι περισσότεροι διερχόμενοι δε γνωρίζουν την ιδιαιτερότητα αυτού του τόπου και σπάνια κάνουν αυτή τη μικρή και ιδιαίτερη παράκαμψη, που σίγουρα θα τους αρέσει πολύ..
Δύο (2) χλμ πριν φτάσετε στο Δροσάτο, αφήνετε τον κεντρικό δρόμο και στρίβετε αριστερά προς Ακρίτα (4 χλμ). Μπαίνοντας στο χωριό κατευθυνθείτε στην εκκλησία του Αγ. Γεωργίου. Πίσω βρίσκεται το παλιό φυλάκιο του στρατού το οποίο μετατράπηκε σε ιστορικό Μουσείο-Φυλάκιο με την ονομασία «Γρηγόριος Αυξεντίου». Ονομάστηκε προς τιμήν του Κύπριου ήρωα και υπαρχηγού της ΕΟΚΑ, ο οποίος αγωνίστηκε για την απελευθέρωση της Μεγαλονήσου από τη βρετανική κατοχή κατά την περίοδο 1955-1957, ενώ υπηρέτησε και στο συγκεκριμένο φυλάκιο.
Σε απόσταση μόλις 100-150 μέτρων είναι η συνοριακή γραμμή με την ΠΓΔΜ. Δεν είδαμε να υπάρχει κάποια απαγορευτική πινακίδα. Παράξενα συναισθήματα, μας κυρίεψαν περπατώντας πάνω στην «αόρατη» συνοριακή γραμμή. Δεν υπήρχε ούτε κάποια τάφρος, ούτε συρματοπλέγματα, ούτε κάτι ιδιαίτερο που να δηλώνει το «χώρισμα» των δύο χωρών. Μια μοναχική υπερυψωμένη σκοπιά, η διάταξη των θάμνων, και μια από τις εκατοντάδες κατά μήκος των συνόρων «πυραμίδα Νο 30», μας υπενθύμιζαν ότι βρισκόμαστε πάνω στη συνοριακή γραμμή.
Στην πυραμίδα υπήρχε από τη μια πλευρά το (Ε) για την Ελλάδα, και κάποια Κυριλλικά γράμματα από την αντίθετη πλευρά από την εποχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Η θέα από τη σκοπιά προς τη λίμνη είναι μοναδική. Πόσα άραγε παλληκάρια να ξενύχτησαν μέσα στο κρύο, τη ζέστη, με συντροφιά τη μοναξιά και ένα όπλο στο χέρι, για να προστατέψουν παλαιότερα την πατρίδα από «εχθρούς» και «φίλους»;
Όπως μας είπαν οι κάτοικοι του χωριού, ακόμη και τώρα που δεν υπάρχει πλέον φρούρηση, δε νιώθουν φόβο, το αντίθετο μάλιστα δηλώνουν πολύ υπερήφανοι για τον τόπο που ζουν. Το καλύτερο όμως είναι μετά. Αφήστε το χωριό και κατηφορίστε προς Δοϊράνη (4 χλμ) από τον αγροτικό μεν, αλλά ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Η θέα προς τη λίμνη και τη γύρω περιοχή γίνεται ακόμη ποιο εντυπωσιακή. Και εδώ, το αξιοσημείωτο είναι ότι τα σύνορα σε κάποια σημεία είναι πάνω στο χαντάκι του δρόμου! Θα το καταλάβετε από τις πυραμίδες, και την αλλαγή στις καλλιέργειες.
Και από τις δυο πλευρές σημαίες ανεμίζουν, σκοπιές και φυλάκια και πάλι άδεια, με φόντο μια «χωρισμένη» λίμνη, χωρίς καν σημαδούρες συνόρων, ακόμη και εδώ. Η πρόσβαση για τους Έλληνες είναι πανεύκολη στις διπλανές Σκοπιανές Δοϊράνες (Νέα και Παλιά), αφού είναι οι βασικοί “αιμοδότες” στα καζίνο, τα βενζινάδικα, τα σούπερ μάρκετ, τους οδοντιάτρους κ.α.
Οι Σκοπιανοί χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο συνοριακό σταθμό κυρίως την περίοδο του καλοκαιριού όταν κατεβαίνουν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές σε Πιερία και Χαλκιδική, για να αποφύγουν τη συμφόρηση του σταθμού των “Ευζώνων”
INFO BOX
Για περισσότερες πληροφορίες κάνε click στο αντίστοιχο εικονίδιο!
