Το παρακάτω κείμενο και οι φωτογραφίες, δεν έχουν πρόθεση σε καμία περίπτωση να προκαλέσουν στον αναγνώστη συναισθήματα οίκτου, συμπόνοιας, λύπης και μελαγχολίας. Το αντίθετο μάλιστα. Θέλουν να δώσουν ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας σε όλους όσους πιστεύουν πως η ζωή τους αδίκησε, αλλά και νιώθουν άτυχοι ή απογοητευμένοι. Ένα υπέροχο ταξίδι είναι η ζωή. Όσες δυσκολίες κι αν περνάτε, τολμήστε και «ταξιδέψτε», νοητά ή πραγματικά, κοντά ή μακριά. Και ειλικρινά δεν θα χάσετε!
«Αναπηρία». Αυτή η ιδιότροπη κυρία…
Η αναπηρία είναι μια «ιδιότροπη κυρία», η οποία δεν διαθέτει καθόλου ευγενικούς τρόπους συμπεριφοράς. Δεν σε ρωτά αν θέλεις να έρθει. Δεν σου χτυπά καν την πόρτα. Τη σπάζει και μπαίνει στη ζωή σου αναπάντεχα, απότομα και με βία. Έρχεται κατά πάνω σου με μένος και μανία. Επιδιώκει να σε κατασπαράξει, να σε λυγίσει, να σε ταπεινώσει. Θέλει να σε νικήσει, να σηκώσεις τη λευκή σημαία της υποταγής, της υποχώρησης, της παράδοσης άνευ όρων. Πανηγυρίζει να είσαι απογοητευμένος, μέσα στο κλάμα και τη μιζέρια. Η χαρά της είναι να κρυφτείς, να λουφάξεις και να θάψεις όσο γίνεται πιο βαθιά το πρόβλημά σου. Γελάει να σε βλέπει κλειδωμένο στο σπίτι. Για πάντα.
Δεν πρέπει να σε δουν οι άλλοι γιατί ντρέπεσαι, αφού δεν αντέχεις τις πλάγιες ματιές οίκτου τους. Εσύ βέβαια έχεις δυο επιλογές: Στην πρώτη, της κάνεις το χατήρι, σε λυπούνται οι άλλοι, λυπάσαι τον εαυτό σου, αποδέχεσαι τη μοίρα σου και τέλος. Η άλλη είναι να της φερθείς όπως θα έκανες σε οποιαδήποτε άλλη «ιδιότροπη» γυναίκα. Την κοιτάζεις στα μάτια και έρχεστε σε αντιπαράθεση. Την αντιμετωπίζεις διπλωματικά, άλλοτε με γλύκες και χάδια και άλλοτε τρίζοντας τα δόντια σου και ακονίζοντας τα νύχια σου για να καταλάβει ποιος είσαι. Στα ίσα. Τίμια και με ψηλά το κεφάλι. Κι ότι γίνει. Δεν μπορεί, θα φας δέκα γκολ αλλά θα βάλεις και εσύ ένα-δύο. Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή που ενώ κάθεσαι αναπαυτικά στον πάγκο του γηπέδου, εντελώς ξαφνικά ο προπονητής σε σηκώνει πάνω. Χωρίς ζέσταμα, χωρίς προετοιμασία. Όχι απλά να παίξεις μπάλα, αλλά να απαιτεί να βάλεις και γκολ από επάνω…
Ο ανάπηρος Δημήτρης
Κάπως έτσι ήρθε και η δική μας σειρά για να σηκωθούμε απότομα από τον αναπαυτικό πάγκο. Στους πρώτους μήνες της ζωής του Δημήτρη το 1998, οι Έλληνες γιατροί μας είπαν ότι αν δεν πεθάνει, θα έχουμε ένα ακόμη «φυτό» για να καλλωπίζει το σπίτι μας. Από την Αμερική και την Αγγλία που στείλαμε τις μαγνητικές τομογραφίες, μας απάντησαν ευγενικά οι πρώτοι: « Που να τρέχετε τζάμπα εδώ στα ξένα και να ταλαιπωριέστε και να ξοδεύεστε άδικα. Δεν κάθεστε στο σπιτάκι σας στο Κιλκίς να περιμένετε το μοιραίο;» ενώ οι δεύτεροι μας ρώτησαν με απορία : «Είστε σίγουροι ότι αυτός ο ασθενής είναι εν ζωή;».
Αφού πέρασε η απαραίτητη περίοδος του κλάματος, της παραίτησης, του « απόλυτου ψυχικού πάτου», ήρθε η ώρα να σηκωθούμε από τον πάγκο και να παίξουμε επιτέλους πραγματική μπάλα και όχι Fifa 1999 στο Playstation. Ευτυχώς πολύ γρήγορα. Μέσα σε λίγες μόλις μέρες. Έχοντας πλέον στην οικογένεια ένα μέλος με αναπηρία (σήμερα είναι 21 χρονών), επιλέξαμε το δεύτερο δρόμο. Όχι γιατί είμαστε πιο μάγκες και έξυπνοι από άλλους, αλλά γιατί απλά σκεφτήκαμε: Στα εύκολα και τις χαρές όλα πήγαιναν καλά. Τώρα ήρθε η δοκιμασία. Δεν δικαιούμαστε να αγωνιστούμε αλλά και περάσουμε καλά, εμείς και οι άνθρωποι που αγαπούμε; Από πόνο, πίκρες, στεναχώριες, νοσοκομεία χορτάσαμε. Έτσι αποφασίσαμε να το παλέψουμε. Αφιερώσαμε άπειρες ώρες για ειδική εκπαίδευση, θεραπείες κτλ Αλλά θα καλοπερνούσαμε ταυτόχρονα. Έστω και μέσα από μια απλή βόλτα ή από ένα ταξίδι. Μπορεί και να μη σου «βγει». Και τι έγινε μήπως; Έτσι κι αλλιώς το είπαμε και πιο πάνω : H ζωή είναι ένα ταξίδι. Γιατί να μην το γουστάρουμε τουλάχιστον;
Ταξιδεύοντας με ανάπηρο στην Ευρώπη…
Ένα από τα πράγματα που λατρεύαμε και συνεχίζουμε μέχρι σήμερα, ήταν τα ταξίδια. Αυτά μας αρέσουν. Τι να κάνουμε. Η κατάσταση του Δημήτρη ήταν και είναι εξαιρετικά δύσκολη, αλλά εμείς θέλαμε να το προσπαθήσουμε. Το οφείλαμε στον ίδιο, τον εαυτό μας, τον αδελφό του το Νίκο. Διότι στον αγώνα να σώσεις το «στρατιώτη Ράιαν» , μπορεί στην πορεία να θυσιαστούν και άλλοι αθώοι. Αυτό το τελευταίο είναι και η μεγαλύτερα παγίδα στις οικογένειες που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις. Χοντρικά ο Δημήτρης δεν μιλάει, δε λαλάει, κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο και περπατάει λίγα μέτρα αν τον βαστάς, νοητικά είναι το πολύ 1-2 ετών, συναισθηματικά «ανώριμος» όσο και όλοι οι άντρες της γης οι οποίοι μένουν για πάντα παιδιά, δηλαδή κάπου 13-14 ετών.
Έχει επιλογές στο φαγητό ( ψοφάει για αλμυρή κρέπα, συχαίνεται τις μπάμιες όπως όλοι), του αρέσουν χώροι με κίνηση, χρώματα, ήχους. Χτυπάει έτσι για πλάκα 2-3 επιληπτικές κρίσεις την ημέρα, αφού ο εγκέφαλός του είναι «φτιαγμένος» και λειτουργεί σαν το κέντρο της Θεσσαλονίκης παραμονή Πρωτοχρονιάς, με χαλασμένα φανάρια και τους τροχονόμους σε απεργία. Ψοφάει για το έξω και τις βόλτες, αλλά δεν έχει ελπίδα να βγει ποτέ με κάποια κοπελίτσα για ποτό.
Είναι επίσης και ταξιδιάρης. Δεν καταλαβαίνει αν βρίσκεται στη Λοζάνη ή την Κοζάνη, αλλά σίγουρα νιώθει την αύρα και το μαγνητισμό κάθε χώρου, κάθε τόπου. Μας δείχνει με το βλέμμα του αν βαριέται και πλήττει, ή δεν θέλει να φύγουμε επειδή νιώθει ενθουσιασμένος. Επίσης έχει μια τρομερή διαίσθηση –αντίθετα με εμάς τους δήθεν υγιείς- να νιώθει ποιοι τον αγαπάνε και ποιοι σκέφτονται να τον πλησιάσουν…
Γύρος Ελβετίας και λίγη Γερμανία
Ήταν το 2008 (10 χρονών περίπου τότε) όταν αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε ένα οικογενειακό ταξίδι το καλοκαίρι σε Γερμανία-Ελβετία. Η συνολική κατάσταση του, μας προκαλούσε έντονο προβληματισμό, ενώ υπήρχε αγωνία και άγχος για το αν θα τα καταφέρναμε. Επιπλέον είχαμε μαζί μας και το άλλο μας παιδί το 14χρονο Νίκο. Λαχταρούσαμε να ζήσουμε ταξιδιωτικές στιγμές εμείς και τα παιδιά μας, αλλά ταυτόχρονα σκεφτόμασταν μήπως προκαλούμε την τύχη μας και τα κάνουμε μούσκεμα. Δεν θέλαμε να φέρουμε σε κίνδυνο τα παιδιά μας, αλλά ούτε να δώσουμε τη χαρά στον οποιοδήποτε να πει : « Που το κουβαλάς το «κακόμοιρο» βρε φίλε, να ταλαιπωριέσαι και εσύ και αυτό; Κάτσε στα αυγά σου, στη μιζέρια σου, τη μελαγχολία σου. Τι τις θέλεις τις Ελβετίες και τις βόλτες; Με την τύχη σου παίζεις; Ο πραγματικός προορισμός σου είναι εκεί. Στον πάτο. Στη μιζέρια και την κλάψα». Η απάντηση ήταν ότι έπρεπε να κάνουμε την υπέρβαση για τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, ώστε να το τολμήσουμε κι αυτό, με μοναδικό κίνητρο την αγάπη για τη ζωή, τις εμπειρίες και τα βιώματα μέσα από ταξίδια, αλλά και το δικαίωμα του καθένα να ζήσει όπως όλοι οι υπόλοιποι. Μετά από πολλές σκέψεις, συζητήσεις και καλή προετοιμασία, αποφασίσαμε να το κάνουμε. Το είπαμε και παραπάνω: «Ένα ταξίδι είναι όλη μας η ζωή». Γιατί αν μην το απολαύσουμε;
Το πλάνο ήταν : Γύρος της Ελβετίας και Μέλανας Δρυμός στη νότια Γερμανία με νοικιασμένο αμάξι για 7 ημέρες. Λόγω της ιδιαιτερότητας, προτιμήσαμε η οργάνωση του ταξιδιού να γίνει σε συνεργασία με πράκτορα και όχι με ιντερνέτ. Το συνολικό κόστος του ταξιδιού μας βγήκε λίγο περισσότερο από το να πηγαίναμε τις ίδιες ημέρες οικογενειακές διακοπές πχ σε κάποιο νησί ή τη Χαλκιδική. Επιλέξαμε σαν σημείο άφιξης και επιστροφής τη Γερμανία, αφού υπάρχουν πολλές αεροπορικές επιλογές από Θεσσαλονίκη ( ειδικά τώρα με την Aegean είναι ακόμη καλύτερα), το κόστος ενοικίασης αυτοκινήτου ήταν πολύ φτηνότερο από την Ελβετία, αλλά και είναι μια χώρα με εξαιρετικά αξιοθέατα.
Μετάβαση-Αεροδρόμιο «Μακεδονία»
Η μετάβαση έγινε με την παλιά Ολυμπιακή, Θεσσαλονίκη-Στουτγάρδη με πολύ προσιτή τιμή εισιτηρίου, «καλές ώρες» αναχώρησης και επιστροφής, ενημέρωση της εταιρείας για την ύπαρξη αναπήρου και καροτσιού. Τι έμενε; Να πετάξουμε. Με την άφιξή μας στο «Μακεδονία» ήρθε η πρώτη ευχάριστη έκπληξη. Τρεις (3), ναι τρεις ευγενικότατοι, εξυπηρετικότατοι υπάλληλοι του αεροδρομίου μας έβαλαν πρώτους στο Check-in, μετέφεραν οι ίδιοι το αναπηρικό καρότσι, μας έβαλαν πρώτους στο αεροπλάνο με το ειδικό όχημα. Σεμνά, ανθρώπινα, υποδειγματικά. Συγχαρητήρια αγαπητοί κύριοι κι ας πέρασαν τόσα χρόνια. Σε αυτή τη ζωή και σε αυτή τη χώρα όμως, δεν μπορείς να χαρείς συνεχόμενα. Θα την «πάρεις την πίκρα σου» θέλεις δε θέλεις. Έτσι για να μην ξεχνιέσαι και ξεθαρρεύεις. Στη μεγάλη ουρά του τσεκ-ιν λοιπόν (και στη Θεσσαλονίκη, και στη Στουτγάρδη όπου η πλειοψηφία ήταν και εκεί Έλληνες) κανένας δε φιλοτιμήθηκε να μας παραχωρήσει τη σειρά του στη θέα ενός παιδιού πάνω σε αναπηρικό καρότσι. Όχι ότι ήταν υποχρεωμένοι, ούτε κι εμείς εκμεταλλευτήκαμε το «προνόμιο» προτεραιότητας, αλλά λέμε τώρα… Βέβαια από μεγάλα λόγια στην καθημερινότητα άλλο τίποτα: «Είστε ήρωες», « Έχετε μεγαλείο ψυχής» και άλλες μεγαλόστωμες παπαρολογίες που είναι σαν τα like στο facebook. Δηλαδή τζάμπα…
Το ταξίδι
Για επτά ολόκληρες ημέρες περάσαμε απλά υπέροχα, πραγματοποιώντας ένα οικογενειακό road trip χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Πέρα από το συνεχόμενο βάλε –βγάλε αναπηρικό αμαξίδιο από το αυτοκίνητο και κάποιες λίγες ελαφριές επιληπτικές κρίσεις, ο Δημήτρης δεν μας κούρασε καθόλου. Διασκέδασε την κάθε στιγμή που βίωνε μαζί μας, ήταν πολύ ευδιάθετος και χαρούμενος αφού απολάμβανε μαζί μας ένα περιβάλλον, γαλήνιο, όμορφο, περιποιημένο και εύκολα προσβάσιμο παντού. Χορτάσαμε περιπάτους σε μέρη καταπράσινα, καθαρά, με σεβασμό στον άνθρωπο. Ανεβαίναμε στα τραμ πιο πολύ για να δοκιμάσουμε πόσο εύκολα μπαινοβγαίνει ένα αναπηρικό καρότσι ή ακόμη και το καρότσι μιας μητέρας με μικρό μωρό. Και ήταν παιχνιδάκι ! Δεν πιστεύαμε ότι η ζωή μπορεί να είναι τόσο εύκολη και απλή. Επισκεφτήκαμε μέρη όπως την καταπράσινη λουτρόπολη Μπάντεν-Μπάντεν, το Φράϊμπουργκ («οικολογική πρωτεύουσα της Ευρώπης ), την εκπληκτική λίμνη Τίτισε και την Κωνστάντζα , ενώ συνεχίστηκε στην Ελβετία, με στάσεις και διαμονές σε Βασιλεία, Βέρνη, Γενεύη, Μοντρέ, Λωζάνη, Ιντελάγκεν, Βεβέ, Λουκέρνη, Ζυρίχη, καταρράκτες Σαφχάουζεν κ.α. Επιπλέον κάναμε και μια σύντομη είσοδο στη Γαλλία και το Σαμονί, ενώ η τελευταία νύχτα πραγματοποιήθηκε κοντά στο αεροδρόμιο της Στουτγάρδης.
Η επιστροφή
Επιστρέφοντας δεν μπορώ να ξεχάσω δύο πράγματα. Το ένα ήταν το βλέμμα του Δημήτρη προς το παράθυρο του αεροσκάφους. Αυθόρμητα σκέφτηκα να τον φωτογραφίσω χωρίς να ξέρω το λόγο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η σοβαρότητα που κοιτούσε προς τα έξω, σαν να σκεφτόταν και να επαναλάμβανε μέσα του, ξανά και ξανά τις στιγμές που έζησε, αλλά ταυτόχρονα έδειχνε και προβληματισμένος που επιστρέφει. Το δεύτερο ήταν φτάνοντας στην Ουγκάντα, συγνώμη στη Θεσσαλονίκη ήθελα να πω. Στο χώρο παραλαβής αποσκευών επανήλθαμε με συνοπτικές διαδικασίες αμέσως στην πραγματική ζωή. Αληθινή ζωή ! Ζωντάνια, στριμωξίδι, φωνές. Απλά υπέροχα. Καλώς ήλθατε στην Ελλάδα. Όχι σαν τους ξενέρωτους τους Ελβετογερμανούς που δεν ξέρουν να ζουν και να απολαμβάνουν τις χαρές της ζωής…
INFO BOX
Για περισσότερες πληροφορίες κάνε click στο αντίστοιχο εικονίδιο!
Γύρος Ελβετίας-Γερμανία-Γαλλία
Ταξιδέψαμε το 2008
Δύσκολη ταξιδιωτική εμπειρία που απαιτεί πολύ καλή οργάνωση και προγραμματισμό για κάθε λεπτομέρεια, λόγω της ιδιαιτερότητας της κατάστασης
Προτιμήστε ΜΟΝΟ καλοκαίρι
