Όσο όμορφος και εντυπωσιακός και αν είναι ένας προορισμός, δεν έχει καμία αξία χωρίς τους ανθρώπους του. Αυτοί εκπέμπουν την αύρα, τις «δονήσεις» και το μαγνητισμό του τόπου που ζουν.
Στις ατέλειωτες περιηγήσεις μου στους δρόμους του κόσμου, μου αρέσει να φωτογραφίζω τους ανθρώπους. Μα κυρίως τα μάτια τους… τα βλέμματά τους… τα συναισθήματα που βγάζουν.
Συναισθήματα χαράς, αισιοδοξίας, αλλά και λύπης… Βλέμματα που με τίποτα δεν μπορούν να κρύψουν τη μελαγχολία, τον προβληματισμό ίσως και τη θλίψη. Εκφράσεις ταπεινές, ευγενικές και χωρίς έπαρση… Τους παρατηρώ και τους φωτογραφίζω με σεβασμό και διακριτικότητα. Κάποιες φορές ακούω την «εκκωφαντική σιωπή» που βγάζει το βλέμμα τους…
Οι μάσκες που φοράμε πλέον καθημερινά, θα καλύψουν τα πρόσωπα αλλά με τίποτα δεν μπορούν να κρύψουν την «αλήθεια των ματιών».
