Γύρος Πελοποννήσου την εποχή του κορονοϊού…

Ξεκίνημα με προβληματισμό…

 Όταν αποφασίσαμε να επιλέξουμε το συγκεκριμένο ταξίδι προς τα τέλη του Ιουλίου, τα κρούσματα του κορονοϊού ήταν σε ελεγχόμενο επίπεδο. Δεν είχαμε βέβαια και πολλές επιλογές, αφού εκδρομές εξωτερικού δεν έγιναν, ενώ ελάχιστες  ήταν και οι αναχωρήσεις στην Ελλάδα. 

 Πλησιάζοντας την ημέρα αναχώρησής (9 Αυγ), η κατάσταση άρχιζε να «σφίγγει» με τα κρούσματα να εκτοξεύονται μέρα με την ημέρα. Οι σκέψεις πολλές: Μήπως προκαλούμε  την τύχη μας; Μήπως είναι προτιμότερο «να κάτσουμε στα αυγά μας» και να τη βγάλουμε σε καμιά Χαλκιδική αραχτοί σε κάποιο μπητσόμπαρο….;

 Μήπως είναι χαζό να επιλέξεις ένα ταξίδι κούρασης και όχι ξεκούρασης; Με άφθονα χιλιόμετρα, πολλές ώρες στο λεωφορείο, θα περάσουμε από τη μισή Ελλάδα, θα μπούμε σε πλοία, ξενοδοχεία, καταστήματα αλλά και θα σταματήσουμε σε σταθμούς ανάπαυσης, αρχαιολογικούς χώρους, πόλεις, χωριά και γενικά από σημεία με χιλιάδες διερχόμενο κόσμο;  Από το Athos Hellas μας διαβεβαιώνουν πως τόσο μέσα στο λεωφορείο όσο και στα συνεργαζόμενα ξενοδοχεία κ.α. έλαβαν όλα τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα. Ωραία ακούγονται αλλά πως θα αντέξουμε τόσες ώρες με μάσκα μέσα το λεωφορείο Αύγουστο μήνα; Οι διακοπές και το ταξίδι γενικότερα είναι ελευθερία, ξεγνοιασιά, ψυχικό και σωματικό ξέσκασμα. Κι εμείς θα κάνουμε το ακριβώς αντίθετο.

 Ξημερώματα στην αναχώρηση τρώμε την πρώτη κρυάδα… Μέσα στο σκοτάδι βλέπουμε μάσκες και μόνο μάσκες. Αν και πρόσωπα δεν φαίνονται, ωστόσο παρατηρώ πως τα μάτια των συνταξιδιωτών είναι προβληματισμένα. Είναι εμφανές πως έχουμε τις ίδιες σκέψεις. Κι ας ξεκινάμε ένα ξένοιαστο καλοκαιρινό ταξίδι. Πάμε να πάρουμε τις θέσεις μας αλλά ο οδηγός πρέπει πρώτα να μας μετρήσει τη θερμοκρασία στο μέτωπο, μήπως έχουμε πυρετό. Κάτι το οποίο θα γίνεται κάθε πρωί πριν ξεκινήσουμε. Τι ζούμε θεούλη μου; Τι άλλο μας περιμένει…;

 Μέσα στο λεωφορείο επικρατεί μια εκκωφαντική ησυχία, όλοι φορούν μάσκες, ενώ 1-2 άτομα που τολμούν να λουφάρουν ή απλά ξεχάστηκαν, δέχονται άμεσα και με συνοπτικές διαδικασίες ειρωνικά σχόλια, με εκείνο το χαμόγελο που σε καρφώνει, του τύπου: «Ξεχάσατε να βάλετε τη μασκούλα σας κύριε…» Η αρχηγός της εκδρομής η Μαρία, προσπαθεί να σπάσει τον πάγο και να χαλαρώσει το γκρουπ ενώ ταυτόχρονα δίνει οδηγίες συμπεριφοράς σύμφωνα με τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Ο οδηγός ο Νίκος βάζει χαλαρά έντεχνα να γλυκάνει την ατμόσφαιρα και να διώξει την αρνητική αύρα. Επί έξι ημέρες θα συνυπάρξουμε σαράντα άνθρωποι σε κάτι μάλλον πρωτόγνωρο στο οδικό ταξίδι. Κατά παράξενο τρόπο ( για Ελληνικό γκρουπ μιλάμε) επικρατεί μια υποδειγματική πειθαρχία. Όλοι φοράνε συνεχώς τη μάσκα με κάποιες μικρές παρασπονδίες αλλά απόλυτα δικαιολογημένες, μετά από τόσες ώρες ταξίδι. 

 Στα διόδια Ελευσίνας ανέβηκε αστυνομικός για να ελέγξει τόσο τη χρήση μάσκας όσο και τον αριθμό επιβατών αφού επιτρέπεται το 65% της χωρητικότητας. Το λεωφορείο μας ήταν 63 θέσεων και εμείς ήμασταν 40 άτομα. Μέτρηση θερμοκρασίας στο μέτωπο, μας έκαναν και στα Σπήλαια Διρού, ενώ πολύ αυστηρά ήταν και μέσα στα αρχαιολογικά μουσεία. Υποχρεωτική η χρήση μάσκας εκεί, αλλά και έλεγχος για όριο εισερχομένων. Στο Μουσείο της Επιδαύρου που ήταν μικρό σε τετραγωνικά, περιμέναμε 15-20 λεπτά για να μπούμε. Αυστηρά μέτρα επίσης για μάσκα και στα πλοιάρια για την κρουαζιέρα σε Ύδρα-Σπέτσες κι ας ήμασταν σε εξωτερικό χώρο. Στα ξενοδοχεία και τη λήψη πρωινού ή δείπνου, υπήρχε προστατευτική τζαμαρία όπου επέλεγες τι ήθελες να φας και κατόπιν ετοίμαζε το πιάτο ο υπάλληλος.

 Ήταν  πολύ πιο εύκολο από όσο ακούγεται, ίσως επειδή δεν είχε πολύ κόσμο και η εξυπηρέτηση ήταν άμεση. Είδαμε ελάχιστα ως καθόλου εκδρομικά γκρουπ στην 6ημερη περιήγησή μας στην Πελοπόννησο και Στερεά Ελλάδα. Οι περισσότεροι ήταν μεμονωμένοι ξένοι με ενοικιαζόμενα οχήματα. Όσο περνούσαν οι ημέρες παρατηρούσα πως οι συνταξιδιώτες μας χαλάρωναν και απολάμβαναν όλο και περισσότερο το ταξίδι μας. Από ένα σημείο και μετά σταματήσαμε να μιλάμε για ιό και μάσκες και επικεντρωθήκαμε ώστε να αλληλογνωριστούμε, να κάνουμε παρέα και γενικά να περάσουμε απλά καλά και ξένοιαστα. Θεωρώ πως το καταφέραμε σε μεγάλο βαθμό. Διαπίστωσα πως η αγάπη και η χαρά για τη ζωή μπορούν να νικήσουν ακόμη κι αυτόν τον τόσο ύπουλο εχθρό τον κορονοϊό.

 Ήθελα να επιβεβαιώσω όσα έβλεπα και αισθανόμουν. Έτσι ρώτησα τη γνώμη της αρχηγού του γκρουπ τη Μαρία Γεωργιάδου. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία, αφού έχουν ζήσει και δει πολλά τα μάτια τους στον εκδρομικό τουρισμό, έχοντας τεράστια εμπειρία στις συμπεριφορές του κόσμου. Η Μαρία μου είπε: «Θεωρώ πως αυτό το δύσκολο διάστημα, ο κόσμος είναι πιο χαρούμενος, πιο χαμογελαστός, έχει καλύτερη διάθεση και πραγματικά νιώθει, απορροφά και απολαμβάνει την κάθε στιγμή που βιώνει στο ταξίδι του. Όλα όσα αποκομίζει από το ταξίδι του θα του μείνουν για πάντα μέσα του. Στο υπόλοιπο της ζωής του θα τον συνοδεύουν όλες αυτές οι αναμνήσεις, οι γνωριμίες με τους συνταξιδιώτες του, οι εικόνες, οι εμπειρίες, η γνώση και τόσα άλλα. Όλα αυτά θα του δώσουν δύναμη ώστε να συνεχίσει. Αυτό είναι το συμπέρασμα για εμένα. Ο ταξιδιώτης θα «γεμίζει», θα παίρνει δυνάμεις και θα συνεχίζει το δύσκολο δρόμο της ζωής. Για αυτό και ότι κι αν συμβαίνει θεωρώ πως τα ταξίδια δεν θα σταματήσουν ποτέ.»

 Κάνοντας έναν απολογισμό, δεν μετάνιωσα στιγμή που έκανα αυτό το οδικό ταξίδι. Κι αν κάποιοι αμφισβητείτε για το αν ήμασταν υποδειγματικοί και απόλυτα υπάκουοι στα υγειονομικά πρωτόκολλα, θα σας πω πως όχι δεν ήμασταν. Συμπεριφερθήκαμε όμως πολύ πιο υπεύθυνα, από ότι στην καθημερινότητά μας. Υπακούσαμε την αρχηγό, σεβαστήκαμε τους συνταξιδιώτες μας στο ανθρωπίνως δυνατό επίπεδο. «Λουφάραμε μάσκα» στα κρυφά αλλά τι έγινε; Εμείς δεν αγαπάμε τη ζωή τη δική μας και των ανθρώπων που αγαπάμε; Και θα μας πείσουν κάποιοι πως ενδιαφέρονται για τις ζωές μας; Ταξιδέψαμε με την ψυχή μας για την ψυχή μας… 

Και θα το ξανακάνουμε. Γιατί το ταξίδι είναι η ίδια η ζωή…